Ηλέκτρα..

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει με την επανάληψη στον κύκλο των Ατρειδών τον τελευταίο καιρό...ίσως με τριγυρίζει η αίσθηση της προδοσίας..που πλανάται σα σκιά σε αυτό τον τόπο. Εχω βαρεθεί και τις Αμερικανιές στον κινηματογράφο...και ξαναγυρίζω στις ρίζες.. 

Η ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια αναφέρει:

"Η Ηλέκτρα είναι μία από τις γνωστότερες παραγωγές της Φίνος Φιλμ σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Γυρίστηκε το 1962 και βασίστηκε στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη. Υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας την ίδια χρονιά, ενώ κέρδισε το βραβείο καλύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς στο Φεστιβάλ των Καννών.

Συνολικά κέρδισε περισσότερες από 24 τιμητικές διακρίσεις και βραβεία. Οι κριτικές της ταινίας υπήρξαν ενθουσιώδεις και με θετικά σχόλια αναφέρθηκαν στο συγκεκριμένο έργο του Κακογιάννη οι «New York Times», που θεωρούν την «Ηλέκτρα» «εκθαμβωτική εκμετάλλευση του κινηματογραφικού μέσου που μετουσιώνει το χρυσάφι της προφορικής ποίησης σε μια άλλη μορφή τέχνης». Για τη «Le Monde» το συνολικό έργο «ήταν ένα εκπληκτικό κατόρθωμα, μια ταινία συγκλονιστική, που βγάζει από τον καθένα μας ό,τι καλύτερο έχει μέσα του». Η μουσική επένδυση της ταινίας έγινε από τον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν δουλειά του Σπύρου Βασιλείου."

Εγώ ανήκω σε αυτούς που κάνουν αποδεκτή τη μεταφορά του αρχαίου δράματος στον κινηματογράφο..απλά γιατι στην περίπτωση του Κακογιάννη..δεν νοιώθω ότι "παραβιάζει" την πλοκή, δε νοιωθω ότι υπάρχει κάποια ασέβεια ή ύβρις..

Παραθετω λίγα λόγια για τηνκαινοτομία του σκηνοθέτη, που με βρίσκουν σύμφωνη: (κι ελπίζω νa μην μου χτυπήσει την πόρτα η ACTA)

"Στο βιβλίο του Notes sur le cinématographe (1975), ο Robert Bresson αναφέρεται στις «τρομερές θεατρικές συνήθειες» και τον τρόπο που παρεμβαίνουν στο κινηματογραφικό έργο, όταν γίνεται μεταφορά της θεατρικής σκηνής στο πανί[7]. Ωστόσο, τούτη η σημείωσή του δεν είναι απόλυτη απάρνηση των σχέσεων μεταξύ του κινηματογράφου και του θεάτρου. Είναι μια υπενθύμιση για το πώς προδίδεται ο κινηματογράφος όταν υποκύπτει ο σκηνοθέτης στην απλή αναπαραγωγή του θεάτρου στην κινηματογραφική σκηνή. Όταν ο κινηματογράφος και το θέατρο συγχωνεύονται δημιουργικά, τούτο δεν υφίσταται, γιατί η επιδεξιότητα και η ευαισθησία του σκηνοθέτη δημιουργεί κάτι πρωτότυπο μέσω του κινηματογραφικού φακού. Ο κινηματογράφος υπάρχει εξαιτίας αυτού που δημιουργεί με τρόπο αυθεντικό και όχι γιατί προσαρμόζει προϋπάρχοντα πρότυπα.
Η επιδεξιότητα του Κακογιάννη επιδεικνύεται στην επιλογή του να φιλμάρει το έργο του σε άσπρο μαύρο, τονίζοντας ιδιαίτερα το την αίσθηση του μύθου, κάτι που αναγνωρίσουμε στις τεχνικές της σέπιας του ρωσικού κινηματογράφου. Ένα δεύτερο στοιχείο του είναι τα μακρά διαστήματα σιωπής, ένας αντιθεατρικός αλλά αποτελεσματικός χορός ντυμένος ομοιόμορφα στα μαύρα.
Παρόλο που η ταινία είναι κοντά στο θεατρικό δράμα, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει κάνει τις δικές του παρεμβάσεις στις σκηνές που αφορούν στην άφιξη του Αγαμέμνονα και τη διάσωση του νεαρού Ορέστη. Επίσης, ο θάνατος του Αίγισθου πραγματώνεται σε μια γιορτή του Βάκχου, παρά ως υπηρεσία προς τιμήν των Νυμφών." 






Δεν υπάρχουν σχόλια: