ίσως..


ίσως τις μέρες

που αγριεύει η σιωπή
διάτρητη από φωνές
και ήχους μνήμης

ίσως τις νύχτες

που γεμίζει το σκοτάδι
από φωτεινές στιγμές
βίαιες αστραπές
στο παρελθόν και το μέλλον
ποτέ στο παρόν

ίσως σε εκείνα
τα μεγάλα απογεύματα του χειμώνα

 που ψάχνοντας  στη σοφίτα
της ψυχής
κι ανοίγουν ξανά
κουτιά ξυλόγλυπτα
με συλλογές
από φωτογραφίες
κι ανομολόγητα πεφταστέρια

μόνο στις ρωγμές του χρόνου

εκείνες δίχως όνομα
ή περιγραφή

που ίσως μοιάζουν
με το πέταγμα του κύκνου

ίσως τότε
είναι που γράφεται

ένα ποίημα


5 σχόλια:

kirikion είπε...

Τόσο απαλές λέξεις και φέρουν μέσα τους τέτοια χιονοστιβάδα, φωνές,μνήμες, χρώματα. Μ'αρέσει πολύ.Ρέει

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

Την καληνυχτα μου Μάκη. Σ'ευχαριστώ..

negentropist είπε...

Σίγουρα είναι ιδιαίτερες τέτοιες στιγμές αβίαστης έκφρασης ..

Όμορφο ποίημα !

Peppermint

γεια

:)

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

Hey negen.. χαίρομαι που σ'άρεσε. καλό απόγευμα, με άρωμα μέντας ;)

Σκιά είπε...

Ανομολόγητα πεφταστέρια...
Αν ήμουν ποιητής,θα ζήλευα...
θα ήθελα να τοχω γράψει εγώ,αυτό το ποίημα.
Όμως σαν ένας απλός αναγνώστης,χωρίς το αγκάθι της ζήλειας ,ρουφώ τις λέξεις,σαν την πρώτη γουλιά του καφέ μου κι ανάβω το τσιγάρο μου,ευχαριστημένος.