θα συν παρατατικός


θα περνούσαμε χρόνο στα μαγαζιά
με διαλλείματα espresso σε πεζοδρόμους
και πλατείες
θα αντέγραφες σχέδια και θα μου έραβες
ρούχα, με επιμονή στις γραμμές και τα χρώματα
θα επέλεγες παραστάσεις το χειμώνα
θα σε έπειθα να’ρθεις στο αρχαίο θέατρο
το καλοκαίρι
θα κάναμε πρόβα τη «Λυσσασμένη γάτα» και
έργα του Στρίντμπεργκ
θα μας τραγουδούσες συχνά και θα χορεύαμε συχνότερα
με περίσσεμα ζωντάνιας και αγάπης
οι μικρές μας αντιστάσεις θα ήταν μεγαλύτερες
όλες οι σκέψεις μου για σένα στο παρόν
αναμνήσεις άγκυρες στο βυθό της λήθης
έχουν  συντακτική δομή υποθέσεων
ικανών - άγνωστο πώς -  να τροφοδοτούν το τώρα και το μετά:
θα συν παρατατικός

6 σχόλια:

Summertime Blues είπε...

χρόνος αέναος.
πολύ καλύτερος από θα κι υπερσυντέλικο...

negentropist είπε...

Πολύ όμορφο ..

Ο Χρόνος δεν είναι παρά μία διαδοχή στιγμών. Προφανές, αλλά ελάχιστα το συνειδητοποιούμε !

Impossible

Kαλό σ/κ !

:)

Poet είπε...

Ένα ωραίο ποίημα. Θλιμμένο βέβαια αλλά ... έτσι είναι η ποίηση (και η ζωή).

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

Summertime σ'ευχαριστώ. Ο χρόνος και η μνημη ειναι μυστηρια πράγματα...συν - υπάρχουν(?) και αλληλοδιαδέχονταιτο ένα το άλλο σε ένα ατέλειωτο παιχνίδι των σκέψεων..

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

Έχεις δίκιο negen...ελάχιστα το συνειδητοποιούμε...

καλό βράδυ.. :-)

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

Σ'ευχαριστώ ποιητή μου. Οφείλουμε κατα κάποιο τρόπο να συμφιλιωνόμαστε με τη θλίψη...και τη ζωή..η ποίηση βοηθά..όσο υπάρχουμε..(το μονο ίσως βέβαιο)..υπάρχει και αυτή. ως έκφραση θλίψης, άσκηση μνήμης ...