η κόκκινη ομπρέλα

Νοέμβρης μπήκε. Νοτιάς. Ασφυκτιώ όπως τον Αύγουστο. Αφήνω την ομπρέλα στο αυτοκίνητο, παρά την υποψία βροχής που πασχίζει να γίνει βεβαιότητα. Δε με νοιάζει να βραχώ. Φοβάμαι μάλλον πως αν την ανοίξω στους δρόμους της πόλης δάσος, έτσι ολοστρόγγυλη και κάπως κόκκινη, θα με τραβήξει μέσα από τα δέντρα από τσιμέντο προς τη θάλασσα και θα με φέρει στην πόρτα σου, στο ρετιρέ με τοίχους από αναχωρήσεις πλοίων που ποτέ δεν πήραμε μαζί, ένα ακόμα βροχερό μεσημέρι. Είναι ωραία ομπρέλα, στιλάτη και κομψή. Είναι βγαλμένη από ιταλικό φινετσάτο περιοδικό, θα την κρατούσε άνετα μια Ιταλίδα στην piazza de spagna περπατώντας ή περιμένοντας. Ξεχωρίζει. Είναι μεγάλη, χωράει δυο, εσένα κι εμένα στην αρκουδίσια αγκαλιά σου. Ξέρω τι θα γίνει, το ξέρει κι αυτή. Γνωρίζει πια όλες τις πιθανές διαδρομές και θέσεις της, έχω καιρό να την αιφνιδιάσω. Θα μείνει εκεί, στην κρεμάστρα της εισόδου, θα στάζει αργά μέσα στα παπούτσια σου που είναι πάντα από κάτω, θα μας ακούει και θα κρατά ημερολόγιο στιγμών, ώσπου να έρθει η ώρα να φύγω. Δε θα την  κουμπώσω, έτσι προτιμά να με περιμένει, σαν εμένα που σπάνια κουμπώνω την καπαρντίνα, φοβία ασφυξίας . Έπειτα θα κρεμαστεί απ'το χέρι μου μέχρι να βγούμε στο δρόμο. Αν είμαι μόνη θα κάτσει δίπλα μου. Αν είμαστε μαζί για να σε αφήσω στο γραφείο, θα έρθει μόλις κατέβεις στο μπροστινό κάθισμα. Δε νιώθει άβολα εκεί, αφήνει τα νερά της στο πλαστικό και αλλάζει χρώμα, ξεφλουδίζοντας τα λέπια της. Όπως και να ΄χει  κάποια στιγμή στη διαδρομή θα κοιταχτούμε. Το ραδιόφωνο θα παίξει πάλι εκείνο το τραγούδι για τους ερχομούς και τη βροχή. Aν μπορούσε θα μου ζητούσε συγνώμη μα δε φταίει αυτή. Ούτε η βροχή. Κι οι δυο θα ξέρουμε πως έπρεπε σήμερα να μείνει στο αυτοκίνητο.

the love flight
Leonid Afremov