«Επί ασπαλάθων ...»

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και η ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μια άρπας αντηχούν ακόμη...

Γαλήνη.
-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ'αυλάκια
τ'όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε με τους καιρούς
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"Τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα και τον καταξεσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι"

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

31 του Μάρτη 1971

Γιώργος Σεφέρης 






2 σχόλια:

Poet είπε...

Δεν μπορείς να φανταστείς τι σήμαινε για μας τότε αυτό το έτσι κι αλλιώς ωραίο ποίημα, κοριτσάκι. Για τους νεώτερους αυτά είναι ιστορία και ευκαιρία για ατυχείς συγκρίσεις. Για μας τότε ήταν ένα φως μες στο σκοτάδι της χούντας.

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

Ναι, αν και κοριτσάκι νομίζω πως καταλαβαίνω Τόλη μου. Είναι ίσως το μόνο από όσα γράφτηκαν εκείνη την περίοδο (που δεν την έζησα μόνο τη διαβάζω και την ακούω από ζωντανές μαρτυρίες) που ξεχωρίζω και μιλά μέσα μου.Ίσως γιατί διαισθάνομαι πώς είναι να σου "κόβουν τον αέρα"...το να μην μπορώ να "αναπνεύσω", είναι ο μεγαλύτερός μου φόβος..
Καλή εβδομάδα με την αγάπη μου.