post modern diary...

εποχές..

Έχει και η θάλασσα φθινόπωρο...

έχει κύματα για φύλλα που πέφτουν με
όχι συνηθισμένη κατεύθυνση
και το δικό τους θρόισμα...
έχει χρώμα που αλλάζει
έχει αντανακλάσεις
γίνεται σεντόνι τσαλακωμένο
και σε σκεπάζει
φροντίζοντας για όλες σου τις αισθήσεις..

Αναδρομές..

Παρελθόν.
Δε ζεις με αυτό.
Αλλά ούτε και χωρίς...

Υποθήκη

τις νύχτες από εδώ και πέρα

αγοράσαμε.

μεγάλο ποσό, σχεδόν δανεικές,

τις βάλαμε και υποθήκη.

καλή επένδυση, λένε.

αποδίδει:

ένα φιλί το σούρουπο

ένα χαμόγελο στο πρώτο φως της μέρας

ένα καρδιοχτύπι στο χτύπημα της πόρτας

-ή του τηλεφώνου-

πολλαπλούς οργασμούς

κι αδρεναλίνη σε επικίνδυνες τιμές

-κατά τους επιστήμονες πάντα-

μαζί με αυτά, επαναφέρει:

την ικανότητα να ονειρεύεσαι

να μοιράζεσαι

ένα ηλίθιο βλέμμα

και μια ασάφεια στις απαντήσεις

τα ψιλά γράμματα των όρων της σύμβασης

αναφέρουν πως κάθε κεφάλαιο τοκίζεται

παρά την παρακράτηση της κυριότητας του νου μας

-συντηρεί πολύ κόσμο ο μικρός με το βέλος-

ενδεικτικοί τόκοι:

φόβος

αγωνία

δάκρυα

ζωγραφιές

νότες

στίχοι

τόμοι ολόκληροι

για κάθε λογής γραφιάδες

κομμάτια της ψυχής και της σάρκας σου

που ποτέ δε θα πάρεις πίσω

Τέσσερις μουσικές...δωματίου, γραμμένες από - για εξωτερικούς χώρους...

Τέσσερα κουαρτέτα - Four Quartets, T.S Eliot

Τέσσερις "φωνές" ή θέματα, ξεχωριστά να ακούγονται αλλά και όλα μαζί σε ένα ενιαίο σύνολο. Χάνεται κανείς μέσα σε εικόνες, σύμβολα και νοήματα στο κορυφαίο αυτό έργο του Έλιοτ. Χωρίς πολλές αναλύσεις (αυτά για τους κριτικούς λογοτεχνίας και τους φιλολόγους - παρελθέτω απ'εμού το ρόλο τούτο): Ο χρόνος,η μνήμη, η φαντασία, η ζωή, ο θάνατος, το φως, η αέναη ροή. Μέσα σε ένα κήπο, δίπλα σε ένα ποτάμι που εκβάλλει στη θάλασσα... Η Αγάπη και ο Λόγος... "στο ακίνητο σημείο του κόσμου που γυρίζει"..

πίνακας: sunflowers on dark, Nel Jansen

Βurnt Norton

ο χρόνος και η καμπάνα έχουν θάψει τη μέρα

το μαύρο σύννεφο μεταφέρει τον ήλιο μακριά

Θα στραφεί προς το μέρος μας το ηλιοτρόπιο,

θα λυγίσει προς το μέρος μας

η αγράμπελη ξεστρατίζοντας. έλικας και κλαράκι

θα πιαστούν και θα κολλήσουν;

Παγερά

δάχτυλα του κυπαρισσιού θα τυλιχτούν

πάνω μας; Αφού το φτερό της αλκυόνας

αποκρίθηκε με φως στο φως, και σωπαίνει,

το φως είναι ακίνητο

στο ακίνητο σημείο του κόσμου που γυρίζει.

East Coker

III

[.......]

Είπα στην ψυχή μου, μείνε ακίνητη, κι άσε το σκοτάδι

να σε κυριεύσει

γιατί θα'ναι το σκοτάδι του Θεού. Όπως σ'ένα θέατρο,

τα φώτα σβήνουν, για να αλλάξει το σκηνικό

μ'ένα υπόκωφο βουητό από φτερά, με μια κίνηση σκοταδιού

μες στο σκοτάδι,

και ξέρουμε ότι όλοι οι λόφοι και τα δέντρα,το μακρινό πανόραμα

και η τολμηρή επιβλητική πρόσοψη όλα θα κατέβουν -

ή όπως, όταν ο υπόγειος, μες στη σήραγγα, σταματά για πολύ

ανάμεσα σε δυο σταθμούς

και ανάβει η συζήτηση και σβήνει αργά μες στη σιωπή

και βλέπεις πίσω απο κάθε πρόσωπο

να βαθαίνει η κενότητα του νου

αφήνοντας μόνο τον αυξανόμενο τρόμο του να μην έχεις τίποτα

να σκεφτείς

ή όταν, ναρκωμένος με αιθέρα, ο νους έχει συνείδηση,

αλλά συνείδηση του τίποτα -

είπα στην ψυχή μου μείνε ακίνητη, και περίμενε

χωρίς ελπίδα

γιατί ελπίδα θα'ταν ελπίδα για το λάθος πράγμα

υπάρχει ακόμα πίστη

αλλά η πίστη κι η αγάπη κι η ελπίδα βρίσκονται

όλες στην αναμονή.

Να αναμένεις χωρίς σκέψη, γιατί δεν είσαι έτοιμη για σκέψη:

έτσι το σκοτάδι να γίνει το φως και η ακινησία ο χορός.

Ψίθυρος από τρεχούμενα ρυάκια, και χειμωνιάτικη αστραπή.

Το άγριο θυμάρι αθέατο και η άγρια φράουλα,

το γέλιο στον κήπο, αντήχηση μιας έκστασης

όχι χαμένης, που όμως απαιτεί, σημαδεύοντας την αγωνία

του θανάτου και της γέννησης.

[....]

(painting by Jean Shen)

Dry Salvages

Δεν ξέρω πολλά από θεούς . αλλά νομίζω ότι ο ποταμός

είναι ένας δυνατός μελαψός θεός -

βλοσυρός, αδάμαστος και ατίθασος,

υπομονετικός ως ένα βαθμό, στην αρχή αποδεκτός ως σύνορο

χρήσιμος, αναξιόπιστος, σαν κομιστής εμπορευμάτων

ύστερα μόνο ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο γεφυροποιός

Μόλις λυθεί το πρόβλημα, ο μελαψός θεός σχεδόν ξεχνιέται

από τους κατοίκους των πόλεων - πάντα, ωστόσο, αμείλικτος.

Διατηρώντας τις εποχές και τις ορμές του, καταστροφέας,

θυμίζει

όσα οι άνθρωποι διαλέγουν να ξεχνούν. Ατίμητος,

ακατεύναστος

από τους λάτρεις της μηχανής, όμως, περιμένοντας,

παρατηρώντας και περιμένοντας.

Ο ρυθμός του ήταν παρόν στο βρεφικό δωμάτιο,

στον δυσώδη αείλανθο της αυλόπορτας του Απρίλη,

στη μυρωδιά των σταφυλιών στο φθινοπωρινό τραπέζι,

και στη βραδινή συντροφιά στο χειμωνιάτικο

φως του γκαζιού.

[.....]

photo Michal Maku

Little Gidding

III

Υπάρχουν τρεις καταστάσεις που συχνά δείχνουν όμοιες
ωστόσο διαφέρουν εντελώς, ανθίζουν στον ίδιο φράχτη:
η προσκόλληση στον εαυτό και σε πράγματα και σε πρόσωπα,
η αποδέσμευση
από τον εαυτό κι από πράγματα κι από πρόσωπα
και, μεγαλώνοντας ανάμεσά τους, η αδιαφορία
που μοιάζει με τις άλλες όπως ο θάνατος μοιάζει με τη ζωή,
όντας ανάμεσα σε δυο ζωές - ανάνθιστη, ανάμεσα
στη ζωντανή και τη νεκρή τσουκνίδα.
Αυτή είναι η χρησιμότητα της μνήμης:
να μας απελευθερώνει - όχι λιγοστεύοντας την αγάπη
αλλά επεκτείνοντας
την αγάπη πέρα από την επιθυμία,
κι έτσι να μας απελευθερώνει
από το μέλλον καθώς και από το παρελθόν

[....]

awakenings...

Ευτυχώς που το ημερολογιάκι τούτο είναι μεταμοντέρνο... ελαστικό στο χώρο και στο χρόνο... ο Απρίλης με ξυπνά από τη χειμερία νάρκη, μαζί με τον Ορέστη και την Ηλέκτρα, τα μικρά χελωνάκια που μοιράζονται τη στέγη μου. Και όμορφο μου ακούγεται ένα απριλιάτικο ξύπνημα στο Παρίσι...

κλικ στον πίνακα για έναν Απρίλη στο Παρίσι..

painting: Paris, Leonid Affremov

Καλή χρονιά..

Πάει κι η πρώτη μέρα του χρόνου. Με ευχές, μουσικές, όνειρα και ελπίδες. Η αγάπη στα λόγια αρωμάτισε και χρωμάτισε τον αέρα. Ευχή bonus : Να δούμε αυτή τη χρονιά, την αγάπη περισσότερο στην πράξη...Να έχουμε κάτι περισσότερο σε ένα χρόνο από κομφετί στο πάτωμα...

Μεταμεσονύκτιο

Η νύχτα είναι μαγική

πέφτει στον ουρανό ένα αστέρι

μια μυστική θα κάνω ευχή

(Αλίκη τι κρατάς στο χέρι)

Ένας διαβάτης προσπερνά

κι απ'το τραγούδι του μαντεύεις

πόσο τρελά την αγαπά

(Αλίκη πού να ταξιδεύεις)

Τρέχει η σελήνη η μικρή

μες στους αιθέρες σαν ελάφι

δρόμο να κάνει έχει μακρύ

(Αλίκη δωσ' μου το ξυράφι)

Η νύχτα φεύγει μοναχή

κι ο ραγισμένος μας καθρέφτης

σου λέει με παγερή φωνή

Αλίκη στο κενό μην πέφτεις

Άλκης Αλκαίος

"Εμπάργκο"

«Επί ασπαλάθων ...»

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και η ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μια άρπας αντηχούν ακόμη...

Γαλήνη.
-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ'αυλάκια
τ'όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε με τους καιρούς
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"Τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα και τον καταξεσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι"

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

31 του Μάρτη 1971

Γιώργος Σεφέρης

η κόκκινη ομπρέλα

Νοέμβρης μπήκε. Νοτιάς. Ασφυκτιώ όπως τον Αύγουστο. Αφήνω την ομπρέλα στο αυτοκίνητο, παρά την υποψία βροχής που πασχίζει να γίνει βεβαιότητα. Δε με νοιάζει να βραχώ. Φοβάμαι μάλλον πως αν την ανοίξω στους δρόμους της πόλης δάσος, έτσι ολοστρόγγυλη και κάπως κόκκινη, θα με τραβήξει μέσα από τα δέντρα από τσιμέντο προς τη θάλασσα και θα με φέρει στην πόρτα σου, στο ρετιρέ με τοίχους από αναχωρήσεις πλοίων που ποτέ δεν πήραμε μαζί, ένα ακόμα βροχερό μεσημέρι. Είναι ωραία ομπρέλα, στιλάτη και κομψή. Είναι βγαλμένη από ιταλικό φινετσάτο περιοδικό, θα την κρατούσε άνετα μια Ιταλίδα στην piazza de spagna περπατώντας ή περιμένοντας. Ξεχωρίζει. Είναι μεγάλη, χωράει δυο, εσένα κι εμένα στην αρκουδίσια αγκαλιά σου. Ξέρω τι θα γίνει, το ξέρει κι αυτή. Γνωρίζει πια όλες τις πιθανές διαδρομές και θέσεις της, έχω καιρό να την αιφνιδιάσω. Θα μείνει εκεί, στην κρεμάστρα της εισόδου, θα στάζει αργά μέσα στα παπούτσια σου που είναι πάντα από κάτω, θα μας ακούει και θα κρατά ημερολόγιο στιγμών, ώσπου να έρθει η ώρα να φύγω. Δε θα την κουμπώσω, έτσι προτιμά να με περιμένει, σαν εμένα που σπάνια κουμπώνω την καπαρντίνα, φοβία ασφυξίας . Έπειτα θα κρεμαστεί απ'το χέρι μου μέχρι να βγούμε στο δρόμο. Αν είμαι μόνη θα κάτσει δίπλα μου. Αν είμαστε μαζί για να σε αφήσω στο γραφείο, θα έρθει μόλις κατέβεις στο μπροστινό κάθισμα. Δε νιώθει άβολα εκεί, αφήνει τα νερά της στο πλαστικό και αλλάζει χρώμα, ξεφλουδίζοντας τα λέπια της. Όπως και να ΄χει κάποια στιγμή στη διαδρομή θα κοιταχτούμε. Το ραδιόφωνο θα παίξει πάλι εκείνο το τραγούδι για τους ερχομούς και τη βροχή. Aν μπορούσε θα μου ζητούσε συγνώμη μα δε φταίει αυτή. Ούτε η βροχή. Κι οι δυο θα ξέρουμε πως έπρεπε σήμερα να μείνει στο αυτοκίνητο.

the love flight
Leonid Afremov

Οκτώβρης.
Εβδομάδα 2η.
Ημέρα 8η.
Ώρα 7η πρωινή.

Ροζ ανατολή..
ουρανός τριανταφυλλί..

Αποκλειστικό φωτορεπορτάζ, στην πόλη όπου ο ήλιος ανατέλλει από τον Τρελλό και δύει στο Δαφνί.

άκου από την εικόνα τη ροζ ανατολή....

Chambermaid swing..

Με τόση παρακμή και μιζέρια από τη μια και τέτοια δημιουργικότητα...τέτοιο κέφι από την άλλη, ακροβατούμε ώρες ώρες θαρρώ ανάμεσα σε μια προ - πολεμική, μια κατοχική και μια μετα - πολεμική περίοδο. Χάνεται κάποιες φορές μέσα μου ο ανύπαρκτος χρόνος, καμπυλώνεται η ιστορική γραμμή....strange hey?

Parov Stelar - Chambermaid Swing από tattooed-everything