Ο Δον Κιχώτης τ'ουρανού
Κι έπειτα, έλεγα για να δικαιολογήσω την ανικανότητά μου να ακολουθήσω τον ανήφορο του Φραγκίσκου, στον καιρό του Μαμμωνά και του Μολώχ που ζούμε, πώς είναι μπορετό να ξαναπροβάλλει στη γης ένας Φτωχούλης του Θεού; Μια τόση αφέλεια, μια τόση αγνότητα κι αγάπη; Ένας τέτοιος Δον Κιχώτης τ'ουρανού;
Το'λεγα, το ξανάλεγα, για να παρηγορηθώ. δεν ήξερα πως ειχε κιολα παρουσιαστεί απάνω στη γης ένας νέος Φτωχούλης του Θεού, περιστοιχισμένος ετούτος από νέγρους λεπρούς.
Ήμουν πολύ συγκινημένος το αυγουστιάτικο εκείνο μεσημέρι που είχα πάρει το δρομάκι του μικρούλικου χωριού του Gunsbach, μέσα στα δάση της Αλσατίας, και χτυπούσα την πόρτα του σύγχρονού μας Άγιου Φραγκίσκου. Άνοιξε ο ίδιος, μου'δωκε το χέρι. βαθιά και ήσυχη η φωνή του, και κάτω από τα ψαρά μουστάκια του χαμογελούσε και με κοίταζε. Τέτοιους είχα δει γέρους πολεμιστές Κρητικούς, όλο καλοσύνη κι αδάμαστη θέληση.
Καλοπροαίρετη από τη μοίρα στάθηκε η στιγμή, κι οι καρδιές μας άνοιξαν. ως τη νύχτα έμεινα μαζί του, και μιλούσαμε για το Χριστό, για τον Όμηρο, την Αφρική, για τους λεπρούς και για τον Μπαχ. Κατά το δειλινό, κινήσαμε για την εκκλησούλα του χωριού.
- Να μη μιλούμε, μου'πε στο δρόμο, και το τραχύ πρόσωπό του είχε περεχυθεί με βαθιά συγκίνηση.
Πήγαινε να παίξει Μπαχ. Κάθησε στο αρμόνιο. ετουτη θαρρώ στάθηκε από τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου.
Στο γυρισμό, είδα στην άκρα της δημοσιάς ένα αγριολούλουδο. έσκυψα να το κοψω.
-Μη! μου έκαμε κι ανακράτησε το χέρι μου. έχει κι αυτό ζωή πρέπει ν α τ η σεβαστείς.
Ένα μυρμηγκάκι περπατούσε στο πέτο του σακακιού του. το πήρε με άκρα τρυφεράδα και το απόθεσε στη γης, παράμερα, να μην το πατήσουν. Δεν είπε τίποτα, μα στα χείλια του στρατάριζαν τα τρυφερά λόγια του του προπάππου του από την Ασίζη: "Αδερφι μου μυρμηγκακι.."
Νύχτα πια χωρίσαμε. γύρισα στη μοναξιά μου, μα ποτέ πια η αυγουστιάτικη εκεινη μέρα δε βασίλεψε στο νου μου. Δεν ήμουν πια μόνος. πλάι μου, με το νεανικό σταθερό του βήμα, ο αγωνιστής αυτός τραβούσε με ακλόνητη βεβαιότητα το δρόμο του. δεν ήταν ο δρόμος ο δικός μου, μα ήταν παρηγοριά μου μεγάλη και μάθημα αυστηρό να τον βλέπω να ανεβαίνει τον ανήφορό του με τόση πεποίθηση και με τόσο πείσμα. Από τη μέρα εκείνη βεβαιώθηκα πως ο βιος του Αγιου Φραγκίσκου δεν ήταν παραμύθι. ήμουν πια σίγουρος πως μπορεί ακόμα ο άνθρωπος να κατεβάσει στη γης το θάμα. Το είδα, το άγγιξα, μίλησα μαζί του, γελάσαμε και σωπάσαμε μαζί.
Από τότε πια δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχωρίσω στην καρδιά μου τις δυο βαθιά μαυλιστικές μορφές, τόσο χωρισμένες στον εφήμερο καιρό, τόσο ενωμένες στον καιρό τον αιώνιο, θέλω να πω στον κόρφο του Θεού. Μοιάζουν σαν δυο αδέρφια: ο Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης και ο Αλβέρτος Σβάιτσερ.
Η ίδια σφοδρή και τρυφερή αγάπη για τη φύση. στην καρδιά τους αντιλαλεί, μέρα και νύχτα, ο ύμνος στον αδερφό μας τον Ήλιο, στις αδερφάδες μας τη Σελήνη, τη Θάλασσα, τη Φωτιά. Κρατούν κι οι δυο τους στα ακροδάχτυλά τους ένα φύλλο δέντρου και βλέπουν απάνω του, υψώνοντάς το στο φως, το θάμα αλάκερης της δημιουργίας.
Η ίδια τρυφερή, όλο σέβας συγκίνηση για το κάθετί που ζει και αναπνέει: για τον άνθρωπο, για το φίδι, για το μυρμήγκι. Και για τους δυο η ζωή είαι ιερή. σκυμμένοι στα μάτια του κάθε ζωντανού, ανατριχιάζουν από χαρά, βλέποντας να καθρεφτίζεται, στα μάτια αυτά, ολοκληρος ο Δημιουργός.
Κοιτάζοντας το μυρμήγκι, το φίφι, τον άνθρωπο, ανακαλύπτουν ευτυχισμένοι, πώς όλοι έιμαστε αδερφοί. Η ίδια έμπραχτη σπλάχνια και καλοσύνη για το κάθετί που υποφέρει. ο ένας διάλεξε τους άσπρους λεπρούς, ο άλλος τους μαυρους λεπρούς της Αφρικής. - το πιο φριχτό βάραθρο της αθλιότητας και του πόνου. Είπα σπλάχνια και καλοσύνη.
Νίκος Καζαντζάκης, "Αναφορά στον Γκρέκο"
1 σχόλιο:
Βιβλίο γεμάτο αλήθειες και γνώση,η Αναφορά στον Γκρέκο.
Γιατί να μην διαβάζεται στα σχολεία,μαζί με άλλους συγγραφείς και ποιητές;
Σε μάθημα ανεξάρτητο,χωρίς βαθμολογία ,φυσικά.
Πότε θα φτιάξουμε παιδεία στα σχολεία;
Δημοσίευση σχολίου